tokyo sonata…ฤ มนต์แห่งครอบครัวสุขสันต์..มีอยู่จริง

เหมือนว่า..มีมือกำลังเอื้อมมาบีบหัวใจ…ระหว่างที่หนังฉาย

ทว่า..สุดท้าย….หัวใจที่บอบช้ำจากการถูกจองไว้ในความทรงจำเดิมๆ…ก็คลายออก…

เมื่อเสียงเพลง claire de lune  ดังขึ้นจากปลายนิ้วของเด็กชายคนหนึ่งที่พรมลงบนคีย์เปียโน

Tokyo Sonata สัญญาณแห่งการล่มสลายของครอบครัวยุคใหม่…หากไม่สิ้นหวัง…ตราบใดทุกคนเชื่อมั่นใน….ความรัก…

ดูหนังเรื่องนี้จบแล้ว….ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเองในเงาจากกระจกระหว่างที่ขบวนรถไฟฟ้าพาดผ่าน…

ฤ  มนต์ขลังแห่งครอบครัวสุขสันต์..มีอยู่จริง..และเป็นความหวังเดียวคงอยู่… ท่ามกลางอารยธรรมวันนี้..ที่หันไปทางไหน……ล้วนแต่ทำให้ฉันอยากเขย่าตัว เอง…รีบตื่นขึ้นมาเถอะ…เพราะเชื่อเหลือว่ากำลังฝันร้าย…

ไม่ไ่ด้เสียน้ำตาให้หนังเรื่องนี้สักหยด…แต่กลับรู้สึกหดหู่…เหมือนตัวฉันถูกจับอัดอยู่ในกระป๋อง…ระหว่างที่เท้าก้าวพาตัวฉัน…แกมบังคับ…กลับให้ถึงบ้าน

เริ่มเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายที่ถูกเรียกว่า พ่อ.. ถูกเรียกว่า…ผัว..

พวกเขาช่างแบกรับความเจ็บช้ำมากมายปานนี้เชียวหรือ

มหัศจรรย์กับผู้หญิงที่มีป้ายติดว่า แม่…ว่า…เมีย…

พวกเธอเหมือนคนที่กำลังจมน้ำ…แต่แล้วก็สำลักพุ่งพรวดขึ้นมาได้…(ทุกทีสิน่า)

อยากกอดเด็กๆ ทุกคนไว้..และกระซิบคำขอโทษ…ใช่..พวกผู้ใหญ่ใจร้ายกับพวกหนูเหลือเกิน…

หนูสัญญาได้ไหม..ว่าโตขึ้น หนูจะไม่เป็นอย่างพวกผู้ใหญ่ใจร้ายเหล่านี้ที่เรียกตัวเองว่า พ่อ แม่

…เสียงเพลง claire de lune  ดังขึ้นแผ่วๆ ใกล้ๆ…

ยามสายลมหนาวสะบัดผิวกายในวันที่พระจันทร์กลับมายิ้ม…อีกหน..แล้วเลยผ่านฉันไป